A UN’OZASTRU SECULARE
Sete metros misuras de chintorza
pius de vinti as alta s’istatura:
ses bellu, ti descrio; chi t’aporza
po ti connoscher dogni creatura.
Medas setes, a giru das friscura
végetu: raighinas, truncu e corza:
betzu, mi das ispantu, cun paura
s’imperadore ’e tota sa cussorza.
Espostu a sos rigores de dogn’astru
sessant’annos ti miro, semper cussu
acampanadu, capu, meda ispaltu.
Sentz’ischire s’edade ’e cuss’ozastru
ogni annu ti mesuro: ses pius russu,
ogni die m’acosto e ses prus altu.
Nàrami cant’as bidu, alvas canas
dae minores a betzos pedrales:
as’intesu discursos, ideales
de bandidos, po furas e bardanas.
In sas frunzas pulidas sos niales,
in s’umbra anzones de mòrbidas lanas
teatru variadu d’animales
iscavadores de bucos e tanas.
Po cantu bidu, intesu as e connotu
innotzente mi pares a s’aspetu,
d’animales e zente ses cumpagna.
Ja dia cherrer deo ischire totu
ma tue t’impresonas su segretu
ca ses fizu fidele a sa campagna.
Francesco Fulghesu
noto Cicino
A TIE, LACONI
Laconi, si ti poto interpretare
annuntziende sa bona novella
che unica distinta e singulare
bighin’àtera non tenes gemella.
Non bastat unu coro po t’amare
ca ses sempre istada cara e bella:
da s’imbrunire fina a s’aurora
Lu ses istada prima e ses ancora.
Variadu as unu panorama,
incantat s’oju a vista presente.
S’agricoltura tua fiorente:
ortos e binzas, giardinos e s’ama
custodida de sempliciota zente
de s’onestade insoro tenes fama:
da s’impignu e sa tanta passione
s’arte connoschen a perfetzione.
Inoghe isbocian bellos sos fiores
po los collire, ca sun atraentes,
profumados de vàrios colores
peri sos campos e in sos padentes.
Laconi tentu at nòbiles cantores,
tempos passados e custos presentes.
A sos summos de gradu, tenzen modu
po nde dare solenne s’arregodu.
E gai sighit sa traditzione,
no esistit in Laconi balente:
ognunu ascultat s’àtera persone,
non b’at culpadu, ne delinquente,
manc’unu reu, ne unu in presone,
a front’alta, fiera custa zente
cun cuss’idea, sighit in s’isfida
po sos annos chi campat in sa vida.
Finìndela cun custa primavera
augurende s’àtera in caminu
deo imploro s’umile preghiera
de su santu devotu caputzinu
e die bona a dogni carriera
sentza los perder de vista a vicinu.
E si su nostru est in mesu ’e santos
non lasset unu, po chi semus tantos.
Francesco Fulghesu
noto Cicino
SAS LAUNEDDAS
Cun tres cantos de canna s’istrumentu
su tumbu, mancosedda, sa mancosa:
duas lobadas un’armoniosa
cumpanza de sas duas sorte at tentu.
E cun perfetzione virtuosa
sos pòddighes a giustu movimentu
iscadenat e sonat curiosa
cun pag’alenu, pressadu che bentu.
E postu in buca limitat sas dentes
ca li bisonzat solu su fiadu
no at metallu, no est arrichidu,
pagu ’e chera, ispagu impizadu:
fin primitivos totu sos parentes,
bae e chilca chi l’at inventadu
chi mai l’as connotu, e mai bidu.
Francesco Fulghesu
noto Cicino
Sete metros misuras de chintorza
pius de vinti as alta s’istatura:
ses bellu, ti descrio; chi t’aporza
po ti connoscher dogni creatura.
Medas setes, a giru das friscura
végetu: raighinas, truncu e corza:
betzu, mi das ispantu, cun paura
s’imperadore ’e tota sa cussorza.
Espostu a sos rigores de dogn’astru
sessant’annos ti miro, semper cussu
acampanadu, capu, meda ispaltu.
Sentz’ischire s’edade ’e cuss’ozastru
ogni annu ti mesuro: ses pius russu,
ogni die m’acosto e ses prus altu.
Nàrami cant’as bidu, alvas canas
dae minores a betzos pedrales:
as’intesu discursos, ideales
de bandidos, po furas e bardanas.
In sas frunzas pulidas sos niales,
in s’umbra anzones de mòrbidas lanas
teatru variadu d’animales
iscavadores de bucos e tanas.
Po cantu bidu, intesu as e connotu
innotzente mi pares a s’aspetu,
d’animales e zente ses cumpagna.
Ja dia cherrer deo ischire totu
ma tue t’impresonas su segretu
ca ses fizu fidele a sa campagna.
Francesco Fulghesu
noto Cicino
A TIE, LACONI
Laconi, si ti poto interpretare
annuntziende sa bona novella
che unica distinta e singulare
bighin’àtera non tenes gemella.
Non bastat unu coro po t’amare
ca ses sempre istada cara e bella:
da s’imbrunire fina a s’aurora
Lu ses istada prima e ses ancora.
Variadu as unu panorama,
incantat s’oju a vista presente.
S’agricoltura tua fiorente:
ortos e binzas, giardinos e s’ama
custodida de sempliciota zente
de s’onestade insoro tenes fama:
da s’impignu e sa tanta passione
s’arte connoschen a perfetzione.
Inoghe isbocian bellos sos fiores
po los collire, ca sun atraentes,
profumados de vàrios colores
peri sos campos e in sos padentes.
Laconi tentu at nòbiles cantores,
tempos passados e custos presentes.
A sos summos de gradu, tenzen modu
po nde dare solenne s’arregodu.
E gai sighit sa traditzione,
no esistit in Laconi balente:
ognunu ascultat s’àtera persone,
non b’at culpadu, ne delinquente,
manc’unu reu, ne unu in presone,
a front’alta, fiera custa zente
cun cuss’idea, sighit in s’isfida
po sos annos chi campat in sa vida.
Finìndela cun custa primavera
augurende s’àtera in caminu
deo imploro s’umile preghiera
de su santu devotu caputzinu
e die bona a dogni carriera
sentza los perder de vista a vicinu.
E si su nostru est in mesu ’e santos
non lasset unu, po chi semus tantos.
Francesco Fulghesu
noto Cicino
SAS LAUNEDDAS
Cun tres cantos de canna s’istrumentu
su tumbu, mancosedda, sa mancosa:
duas lobadas un’armoniosa
cumpanza de sas duas sorte at tentu.
E cun perfetzione virtuosa
sos pòddighes a giustu movimentu
iscadenat e sonat curiosa
cun pag’alenu, pressadu che bentu.
E postu in buca limitat sas dentes
ca li bisonzat solu su fiadu
no at metallu, no est arrichidu,
pagu ’e chera, ispagu impizadu:
fin primitivos totu sos parentes,
bae e chilca chi l’at inventadu
chi mai l’as connotu, e mai bidu.
Francesco Fulghesu
noto Cicino