PUZONE AVVENTUROSU
DE PRANTAFERRU
(A Aedo de Marghine)
Salvatore Contini – Borore?
Prima a sa matess’ora t’intendia
cantende allegramente ’ogni manzanu,
como cantas de raru et ses luntanu
ne tenes sa matessi melodia.
Non mi pares pius cuddu puzone
chi da’ s’albure solita ’ogni die
cantaiast suave da’ inie
cun modulada, mistica cantone
A su sole naschente unu saludu;
como medas manzanos bistas mudu
e da lontanu t’intendes ebbia:
prima a sa matess’ora t’intendia.
Penso chi cun freneticu oriolu
has cherfidu tentare un’avventura
et da’ sa tua dimora segura
azzardadu ti ses a mover bolu,
ma ses ruttu a s’inzerta in terra mala
e non podes ispargher cun gala
sa ’oghe chi tenias fittianu
cantende allegramente ’ogni manzanu.
Bolende in pianuras e muntagnas
non b’agatas che feras et astores,
non bides che armados cazzadores
sempre in giru peri sas campagnas.
Torra a sa tua amabile dimora,
cantare tranquillu des ancora
in su solitu rampu solianu:
como cantas de raru e ses luntanu.
Mira, nudda nd’ottenes chi presumas
d’haer coraggiu, est vana ambizione:
finit in s’avventura ’ogni puzone
de perder armonia, briu e pumas.
Cres d’haer incontradu menzus lidu?
Non passat meda chi torras pentidu
a logu nostru e sena fantasia,
ne tenes sa matessi melodia.
Lassende su siguru pro s’inzertu
pro fagher, senza prou, in terra anzena
solu insignificantes valentias,
sarragadu, ispilidu, in alas fertu
e male conzu in totta sa carena
puzone des torrare in manos mias,
e nd’has a tenner amorosa cura
pentidu de s’inutile avventura.
DE PRANTAFERRU
(A Aedo de Marghine)
Salvatore Contini – Borore?
Prima a sa matess’ora t’intendia
cantende allegramente ’ogni manzanu,
como cantas de raru et ses luntanu
ne tenes sa matessi melodia.
Non mi pares pius cuddu puzone
chi da’ s’albure solita ’ogni die
cantaiast suave da’ inie
cun modulada, mistica cantone
A su sole naschente unu saludu;
como medas manzanos bistas mudu
e da lontanu t’intendes ebbia:
prima a sa matess’ora t’intendia.
Penso chi cun freneticu oriolu
has cherfidu tentare un’avventura
et da’ sa tua dimora segura
azzardadu ti ses a mover bolu,
ma ses ruttu a s’inzerta in terra mala
e non podes ispargher cun gala
sa ’oghe chi tenias fittianu
cantende allegramente ’ogni manzanu.
Bolende in pianuras e muntagnas
non b’agatas che feras et astores,
non bides che armados cazzadores
sempre in giru peri sas campagnas.
Torra a sa tua amabile dimora,
cantare tranquillu des ancora
in su solitu rampu solianu:
como cantas de raru e ses luntanu.
Mira, nudda nd’ottenes chi presumas
d’haer coraggiu, est vana ambizione:
finit in s’avventura ’ogni puzone
de perder armonia, briu e pumas.
Cres d’haer incontradu menzus lidu?
Non passat meda chi torras pentidu
a logu nostru e sena fantasia,
ne tenes sa matessi melodia.
Lassende su siguru pro s’inzertu
pro fagher, senza prou, in terra anzena
solu insignificantes valentias,
sarragadu, ispilidu, in alas fertu
e male conzu in totta sa carena
puzone des torrare in manos mias,
e nd’has a tenner amorosa cura
pentidu de s’inutile avventura.